Czy istnieje sposób, aby uzdrowić Polską politykę?

Nasza krajowa polityka to temat rzeka. Niestety zamiast rzeki o prostym korycie i spokojnym nurcie jest to raczej ciek przypominający Odrę po ubiegłorocznym incydencie ze złotymi algami w roli głównej. Jak mawiał mój śp. Dziadek „syf, kiła i mogiła!”. Od lat zauważalny na naszym rodzimym podwórku jest regres świata polityki, który następuje przy akompaniamencie upadku moralnego. Winę za ten stan upatrywałbym w uznaniu koncepcji końca historii za dokonaną. Żyjemy w przekonaniu, że 1989 roku nastąpiła tak wielka zmiana, że każdy stan obecnie obowiązujący jest normalnością. Tym samym akceptujemy aberracje i zachowania serwowane nam przez każdy kolejny rząd. Wierzymy, że tak musi być, gdyż w końcu jesteśmy wolnym Narodem, mamy pracę (jeśli ktoś chce pracować), nie ma problemów z dostępem do pożywienia, a granice są otwarte. Jeśli tak na to spojrzymy i zrównamy z obliczem czasów sprzed 1989 roku to wynik może być tylko jeden… 

Przeczytaj również: Jak nie stać się ofiarą oszustów? pt. 1

Odnoszę wrażenie, że rzeczy bezapelacyjnie dobre, które mają tutaj miejsce dzieją się pomimo naszych polityków, a nie za ich sprawą. Uwolnienie przedsiębiorczości drzemiącej w Polakach za sprawą ustawy Wilczka było największym kołem zamachowym polskiego wzrostu gospodarczego. Niestety od tamtego czasu jarzmo biurokratyzacji i sformalizowania jedynie pogarszały naszą sytuację. Obecnie zaś grupa polityków, aby zagwarantować sobie przychylność wyborców sięga po idee egalitaryzmu zakorzenione nawet w komunizmie, gdzie wszyscy mamy mieć tyle samo. Najlepiej jednak, abyśmy byli piękni młodzi i …. biedni. 

Zatem, czy są jakieś magiczne mechanizmy, które byłyby w stanie przywrócić normalność? Normalność sensu stricte, a nie tę papkę serwowaną nam przez kolejne gadające głowy.

Otóż, tak! Wymaga to jednak radykalnych zmian, a osoby będące w Parlamencie, lub do niego aspirujące nigdy w świecie nie pozwolą na zarżnięcie kury znoszącej złote jaja. W domyśle utrzymującej całe rodziny, przyjaciół i klakierów. Mniejsza jednak z tym, podywagujmy jakież to rozwiązania można byłoby zaimplementować, aby do polityki zaczęli garnąć się ludzie odpowiedni.

Pamiętajmy politycy są tacy jacy my sami jesteśmy. Chociaż lepsze byłoby powiedzenie, iż są tacy na ile im pozwolimy. Czym bardziej odpuszczamy, darujemy te wszystkie skandale i przewinienia na tym więcej oni sobie pozwalają. Wystarczy przypomnieć sobie te wszystkie afery, wpadki i gafy, które na przestrzenii ostatnich 20-30 lat były wypowiedziane przez polityków, a za które nie ponieśli oni odpowiedzialności. Nawet nie, że karnej, ale dyscyplinarnej, a może chociaż moralnej – objawiającej się wypchnięciem poza margines społeczny.

Jak potraktować polityka, który na konferencji prasowej informuje z pełną powagą, że pierwszy milion należy ukraść, a dopiero później go pomnażać? Czy to normalne? No właśnie! Ależ piękny byłby świat, gdyby na nasz grunt przeszczepić skandynawski model funkcjonowania społeczeństwa –  przejawia się to poprzez nieustanne wywieranie presji na polityków, przypominanie o obietnicach, rozliczanie z ich działalności. Ponadto wytrwałe protestowanie i wyciąganie konsekwencji na drodze referendów (zarówno lokalnych, jak i krajowych). U nas zaś chwilę powalczymy, czasami wyjdziemy na ulicę, ale po chwili znów wracamy do ciepłych domów – bo szkoda nerwów, bo to nic nie da – w ten sposób dajemy politykom ciche przyzwolenie na kształtowanie naszej rzeczywistości i stajemy się niemymi widzami na tym szalonym spektaklu.

Warty przeczytania jest : Dobro i pomoc nie uznają barw politycznych

Uważam, że dobrym pomysłem stałoby się regularne rozliczanie polityków z ich działalności parlamentarnej. Zwróciłbym uwagę na jakość wystąpień, ilość merytorycznych zapytań, interpelacje. A także projektów ustaw, które miałyby przyczynić się do poprawienia życia swoich wyborców. Z życia publicznego eliminowały by, zaś incydenty, których dopuścili się między innymi – Franciszek Sterczewski i Przemysław Czarnecki, czy Łukasz Mejza – zachowania każdego z Panów są chańbą i skazą na honorze. Zarówno incydenty alkoholowe, jak i wyciąganie pieniędzy od rodziców chorych dzieci eliminują z życia publicznego. Mandat poselski powinien być także automatycznie zabierany w sytuacji, gdy na światło dzienne wychodzi informacja o aktach nepotyzmu i kolesiostwa – załatwianie „fuszki” w SSP teściowi, żonie, lub kuzynowi powinno skutkować – wydaleniem delikwenta poza cywilizowany świat.  

Identyczne sankcje powinny spotykać polityków, którzy w trakcie trwania kadencji Parlamentu dopuściłby się zmiany barw partyjnych. Przecież to jest równoznaczne z pluciem swoim wyborcom prosto w twarz. Nazywajmy rzeczy po imieniu. Polityk X zostaje wybrany z listy Lewicy, a po krótkim czasie ucieka do ZP. Pogardziłeś wyborcami? Wylatujesz. Czarne jest czarne, białe jest białe! 

Złożenie mandatu to należyta kara.

Ponadto twierdzę, że w takim miejscu powinna być wprowadzona kadencyjność. Doprecyzowując po 2 kadencjach powinieneś odejść. Ewentualnie odczekać okres trwania kolejnych 2 kadencji, aby móc powrócić do polityki. Może takie rozwiązanie sprawiłoby, że do polityki garnęli by się ludzie odpowiedni i odpowiedzialni. No i rzecz jasna kwestia najważniejsza – wiek emerytalny – w Parlamencie nie ma miejsca dla polityków powyżej 65 lat. Przypominam sobie wywiad przeprowadzany kilkanaście lat temu w Sejmie, gdzie na pytanie o zawód wyuczony politycy odpowiadali – Poseł. Spędzali tam czas liczony w dekadach i zatracili kontakt z normalnym światem.

Pokuszę się o przykład skrajny, mocny, ale dobrze obrazujący czym powinien cechować się polityk… W pierwszej połowie XX wieku na Kubie żył Eduardo Rene Chibas Ribas – był działaczem politycznym, senatorem. Ów człowiek cechował się silną moralnością i gdy rzucono na niego niesprawiedliwe oskarżenie o korupcję nie zawahał się. Znajdował się w studiu radiowym, sięgnął po broń i zastrzelił się. Nie opisuję tego, aby uczynić ten przykład drogowskazem. Usiłuję pokazać, że dla każdego z nas honor powinien być najważniejszy.

Stąd też ostatni z moich pomysłów. Wprowadzenie kodeksu życia publicznego, który miałby stać się swego rodzaju kompasem moralnym. Kompasem wskazującym, co jest dobre, a co złe? Bo dla większości Parlamentarzystów granica między sprytnym fortelem politycznym, a żenadą i kołtuństwem – po prostu się zatarła. 

Politycy myślą, że życie to wrestling, gdzie – wszystkie chwyty są dozwolone:

• kłamstwo to droga do osiągnięcia swoich celów politycznych,
• obgadywanie to naturalna czynność,
• oszczerstwo to technika zjednywania sobie wyborców,
• zasady nie są istotne, liczy się rezultat,
• oszukiwanie to element większej gry,
• pieniądze publiczne to pieniądze niczyje,
• dane słowo można złamać, jeśli okoliczności tego wymagają,
• ziejąca zewsząd hipokryzja, jako naturalny polityczny oręż.

Zapoznaj się również z tekstem: Jakie działania są w stanie poprawić sytuację Polskiej Policji?

W naszej polityce widoczny jest brak wielkich idei, wielkiej narracji, wielkich celów. A to sprawia, że państwo rozumiane właśnie jako pewna płaszczyzna czynienia dobra mającego służyć nam wszystkim wydaje się być zbiorem pustym. Wszystko sprowadza się do wspomnianej powyżej presji wywieranej na politykach. Musimy partycypować w tym co dzieje się w naszym kraju, musimy pokazywać politykom, że patrzymy im na ręce. Zmienić politykę i nadać jej bardziej moralny kształt możemy jedynie poprzez przywrócenie wiary – parlamentarzystom i obywatelom – że właśnie tak możemy zmienić nasz los.

Dziękuję, że przeczytałaś / przeczytałeś mój artykuł i proszę Cię bardzo o podzielenie się nim z Twoimi znajomymi. Im więcej osób z tego skorzysta, tym będę szczęśliwszy. I myślę, że im także może się on przydać. Dzielcie się na Facebooku, Instagramie, Twitterze, mailem – gdzie tylko chcecie i uznacie za stosowne. Zapraszam również do odwiedzenia mojego konta FB i zadawania pytań.

Będę niezmiernie wdzięczny, jeśli wesperz moje działania za pośrednictwem platformy Patronite.  Z góry dziękuję!

Do kolejnego! 🙂

Grafika pochodzi z: Portal Polityki Społecznej